“Bırak da senin yanın benim cennetim olarak kalsın, cehennemi tek başıma yaşıyorum zaten.”

Unutulmuş bir eşyayım. Üstü tozlanmış, bir köşede bekliyorum. Birileri için en önemli anlarda yanlarına alınmış sonra da bırakılan bir eşya. Yakınlık yok , sevgi yok , dürüstlük yok . Hiçbir duygu yok . Sadece kullanılmışlık hissi var , daha fazlası değil . Her an kırılabilir bir eşya , çoğu yerinde büyük çatlaklar var . Bazı çatlaklar açık , bazı çatlaklar bantlarla kapatılmaya çalışılmış . Pek de çirkin olmuş . Zoraki gülümsemelerin yer edindiği dudaklarım kıvrım yeteneğini kaybediyor . Kalbim katran karası , yaşama sevincim ölü . Niye varım diyorum kendi kendime . Gerçekten niye varım ? Kırılmak ve kırmak için mi ? Ölü mü beklemek için mi ? Niçin ? Hissedemiyorum artık. Ruhumu her gün biraz daha kaybediyorum. Kendimi affetmeyeceğim , kimseyi affetmeyeceğim . Sonra öleceğim.

Asla kitaplardaki gibi sevilmeyecez.

Aşık olmak da bir intihardır aslında…

+Acıya mı alıştırdın kendini ?

-Yaşamaya alıştırdım.

+Peki ya acı ?

-Yaşamak zaten acıdır.

Vavelya/Binnur Şafak Nigiz

"Sıkılırsan güneşten, gece oluruz erkenden".

~Ben keyif kızıyım, o gün keyif yapamadıysam aşırı huysuz oluyorum. Böyle benim gibi olanlar var mı ?

-Sevgi zayıflıktır, prenses.

-Sevgi zayıflık değildir, sevgi ölümdür.

*Silah sesi*

Günden güne bir çöküş yaşıyorum. Terk edilmiş bir evin hâlini almaya başlıyorum. Bir şeyler çok yoruyor beni , ne olduğunu bilmiyorum. Yıkıldı yıkılacak bir evden , enkaza döneceğim biliyorum. Fazla düşünmenin sonuçları bunlar , biraz kaybetmenin hırsı var . Bildiğim bir şeyler var ama bilmediklerim daha fazla . Enkazlar toplanır , bir köşeye atılır . Öyle olacağım biliyorum .

Kitap gibi başlayan herşey gerçek hayat gibi bitiyor

Kendimi özlüyorum, başka bir şeyi değil. Gülüp geçtiğim zamanları, herhangi bir şeyi kafama takmamayı, şarkıların sözlerine odaklanmadığım zamanları özlüyorum.

Biliyorum, aşk karanlıkta bir çığlıktan ibaret ve unutulmak kaçınılmaz.