Çiçek gibisin, çöllerden doğmuş kumlar sana sahip çıkamaz.

Sonbaharda dökülen yapraklar gibiyim . Çiçeklerin arasında olan , baharın melteminde demlenen , huzurun hissiyatını yaşayan ve bunun hep böyle devam edeceğine inanan biriydim . Sonbahar geldi , huzuru bulduğum yer , baharın meltemi , çiçekler her biri terk etti beni daha sonra bağlandığım, hayata tutunduğum , hayat bildiğim tek yer - ağaç - bıraktı beni. Sonbaharın rüzgarında savruldum, yerlerde süründüm . Sonra da toz oldum , yok oldum .

“Bırak da senin yanın benim cennetim olarak kalsın, cehennemi tek başıma yaşıyorum zaten.”

...

Bir gün, oturup saatlerce kitaplardan, şarkılardan, filmlerden konuşabileceğim birini bulacağım. Bu da kendime sözüm olsun. Çünkü Jack London’ın dediği gibi, “Hayat, ancak böyle insanlarla bir araya geliyorsan yaşamaya değerdir.”

gidenler fotoğraflarda kalır, fotoğraflarsa kalanlarda.

Yüklerinden arınmış, daha minimal ve sade bir yaşam.

Özlüyorum ama geri gelsin istemiyorum. Konuşmak istiyorum ama yazmak istemiyorum. Umrumda değil ama aklıma geldiğinde üzülüyorum. Seviyor muyum? Unutuyor muyum? bilmiyorum. Yürümeye ikna edip yol ortasında öylece bıraktığınız herkesin gölgesi başka yerlerde önünüze düşecek umarım zaman sana hayatın boyunca yanında olmasına ihtiyaç duyacağın kişiyi geçmişinde nasıl yok ettiğini gösterir...

Aslında sana söylemek istediğim o kadar çok şey var ki. Ama hepsini dilimle bir bir eziyorum, içime atıyorum. Seni sevdiğimi bil yeter.

-B

Düğümlerin İsyanı.

Boğazımda bir şey oturuyor sanki çıkmıyor ki bu, belli. Kelimelerimin kıyafetsiz kaldığı yerde oturuyor bekliyor sanki, ne yapacağım, bilmiyorum ki. Yoruyor bu beni. İçimdekileri dökemiyorum yazıya bi. Boğazımda oturuyor kırıklarım tek tek iç hesap vermeli sanki. Kalbim acısına dayanamıyorum artık, bu ne hal böyle bi, yorgun kırgın, yılmış öylece olanları izliyorum sanki, ne yapacağım bilmiyorum kalbimin bu sızısı böyle durulmaz ki.

İyi geceler Deniz’im.

Günden güne bir çöküş yaşıyorum. Terk edilmiş bir evin hâlini almaya başlıyorum. Bir şeyler çok yoruyor beni , ne olduğunu bilmiyorum. Yıkıldı yıkılacak bir evden , enkaza döneceğim biliyorum. Fazla düşünmenin sonuçları bunlar , biraz kaybetmenin hırsı var . Bildiğim bir şeyler var ama bilmediklerim daha fazla . Enkazlar toplanır , bir köşeye atılır . Öyle olacağım biliyorum .

-Sevgi zayıflıktır, prenses.

-Sevgi zayıflık değildir, sevgi ölümdür.

*Silah sesi*

Naparsanız yapın ama bir ilişkide sürekli kendisinden taviz veren olmayın. Sonu kötü bitiyor. Tecrübe ile sabit...

Gözlerimi sıkıca kapatıp boynuna gömdüm yüzümü. Hasret kaldığım kokusunu derin bir nefesle çektim içime. İçimdeki toz toprak dağıldı. O ışık, yıllar önce toprağın altına hapsettiğim, ne güneş ne su verdiğim tohumları canlandırdı.

Şimdi her yer yemyeşil. Her yer bahar. Darmadağın hiçbir şey yok.

𝐶̧𝑢̈𝑛𝑘𝑢̈ 𝑏𝑎𝑧𝑖 𝑖𝑛𝑠𝑎𝑛𝑙𝑎𝑟 𝑖𝑐̧𝑖𝑛 𝑘𝑒𝑛𝑑𝑖𝑛𝑖 𝑠𝑒𝑣𝑚𝑒𝑘 𝑐̧𝑜𝑘 𝑧𝑜𝑟𝑑𝑢𝑟. 𝐵𝑒𝑑𝑒𝑛𝑙𝑒𝑟𝑖𝑛𝑖 𝑘𝑎𝑏𝑢𝑙𝑙𝑒𝑛𝑚𝑒𝑘, 𝑘𝑎𝑣𝑟𝑎𝑚𝑎𝑘, 𝑜𝑛𝑙𝑎𝑟𝑖 𝑠𝑒𝑣𝑚𝑒𝑘; 𝑑𝑢𝑦𝑔𝑢𝑙𝑎𝑟𝑖𝑛𝑖 𝑑𝑒𝑔̆𝑖𝑠̧𝑡𝑖𝑟𝑚𝑒𝑑𝑒𝑛 𝑜̈𝑧𝑔𝑢̈𝑟𝑐𝑒 𝑎𝑛𝑙𝑎𝑡𝑚𝑎𝑘, 𝑘𝑒𝑛𝑑𝑖 𝑖𝑐̧𝑖𝑛 𝑖𝑦𝑖 𝑜𝑙𝑎𝑛𝑖 𝑠𝑒𝑐̧𝑚𝑒𝑘, 𝑘𝑒𝑛𝑑𝑖𝑛𝑖 𝑖𝑙𝑘 𝑝𝑙𝑎𝑛𝑎 𝑘𝑜𝑦𝑚𝑎𝑘 𝑐̧𝑜𝑘 𝑧𝑜𝑟𝑑𝑢𝑟. 𝑂 𝑦𝑢̈𝑧𝑑𝑒𝑛 ℎ𝑒𝑝 𝑘𝑒𝑛𝑑𝑖𝑛𝑖 𝑠𝑒𝑣𝑒𝑛, 𝑘𝑒𝑛𝑑𝑖𝑛𝑖 𝑖𝑙𝑘 𝑝𝑙𝑎𝑛𝑎 𝑘𝑜𝑦𝑎𝑛 𝑖𝑛𝑠𝑎𝑛𝑙𝑎𝑟𝑖𝑛 𝑎𝑙𝑡𝑖𝑛𝑑𝑎 𝑒𝑧𝑖𝑙𝑚𝑒𝑦𝑒 𝑚𝑎ℎ𝑘𝑢𝑚𝑙𝑎𝑟𝑑𝑖𝑟. 𝐾𝑒𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑎𝑟𝑎𝑟𝑙𝑎𝑟𝑖𝑛𝑖 𝑣𝑒𝑟𝑒𝑛, 𝑘𝑒𝑛𝑑𝑖𝑠𝑖𝑛𝑖𝑛 𝑓𝑎𝑟𝑘𝑖𝑛𝑎 𝑣𝑎𝑟𝑎𝑛 𝑖𝑛𝑠𝑎𝑛𝑙𝑎𝑟 𝑎𝑠𝑙𝑎 𝑓𝑒𝑑𝑎𝑘𝑎𝑟𝑙𝑖𝑘 𝑦𝑎𝑝𝑚𝑎𝑧𝑙𝑎𝑟 𝑐̧𝑢̈𝑛𝑘𝑢�� 𝑜𝑛𝑙𝑎𝑟 𝑖𝑐̧𝑖𝑛 𝑏𝑢𝑛𝑢 𝑓𝑎𝑧𝑙𝑎𝑠𝑖𝑦𝑙𝑎 𝑦𝑎𝑝𝑎𝑛 𝑖𝑛𝑠𝑎𝑛𝑙𝑎𝑟 𝑣𝑎𝑟𝑑𝑖𝑟. 𝑂 𝑦𝑢̈𝑧𝑑𝑒𝑛 𝑏𝑖𝑟𝑖𝑙𝑒𝑟𝑖 𝑘𝑒𝑛𝑑𝑖𝑛𝑑𝑒𝑛 𝑘𝑎𝑦𝑏𝑒𝑑𝑒𝑟𝑘𝑒𝑛, 𝑏𝑖𝑟𝑖𝑙𝑒𝑟𝑖𝑑𝑒 𝑏𝑎𝑠̧𝑘𝑎𝑙𝑎𝑟𝑖𝑛𝑖𝑛 𝑘𝑎𝑦𝑏𝑒𝑡𝑡𝑖𝑘𝑙𝑒𝑟𝑖𝑛𝑑𝑒𝑛 𝑘𝑎𝑧𝑎𝑛𝑖𝑟 ℎ𝑒𝑝.