Çiçek gibisin, çöllerden doğmuş kumlar sana sahip çıkamaz.

Sonbaharda dökülen yapraklar gibiyim . Çiçeklerin arasında olan , baharın melteminde demlenen , huzurun hissiyatını yaşayan ve bunun hep böyle devam edeceğine inanan biriydim . Sonbahar geldi , huzuru bulduğum yer , baharın meltemi , çiçekler her biri terk etti beni daha sonra bağlandığım, hayata tutunduğum , hayat bildiğim tek yer - ağaç - bıraktı beni. Sonbaharın rüzgarında savruldum, yerlerde süründüm . Sonra da toz oldum , yok oldum .

“Sana verilmeyen değerin başkasına çokça verildiğini görmek hiç sevilmemekten daha ağır”

"Birazdan ölürüz belki, her yazdığımı veda say..."

therapy

"Insan ait oldugu yeri bulunca firtina diniyor, savas bitiyor, bir bahar basliyor sonra..“

Ne diyordu Halikarnas Balıkçısı:

“İyi insanlar kırıldıkları zaman sevmeyi bırakmazlar,

göstermeyi bırakırlar.”

Düğümlerin İsyanı.

Boğazımda bir şey oturuyor sanki çıkmıyor ki bu, belli. Kelimelerimin kıyafetsiz kaldığı yerde oturuyor bekliyor sanki, ne yapacağım, bilmiyorum ki. Yoruyor bu beni. İçimdekileri dökemiyorum yazıya bi. Boğazımda oturuyor kırıklarım tek tek iç hesap vermeli sanki. Kalbim acısına dayanamıyorum artık, bu ne hal böyle bi, yorgun kırgın, yılmış öylece olanları izliyorum sanki, ne yapacağım bilmiyorum kalbimin bu sızısı böyle durulmaz ki.

İyi geceler Deniz’im.

Her evin ışıklarının altında , kapının ardında saklı ölü bir ruh bulunur. Yediği yemek , içtiği su , dolaştığı odalar , uyuduğu yatak nefesini keser , zindandaymış gibi hissettirir. Yük hisseder , ölüm ister. Bela diye adlandırır kendini, varlığını yok sayar. Zaman kavramını bilmez , saniyeleri sayar , itilmeye boyun eğer. Gitse gidecek yeri , kalsa kalacak yeri yok. Bir çıkmaza girmiş , evini mezar bilmiş.

“Yarım kalan duygular unutturmazmış kendini”

O yüzleşme şansını istiyorum.

İnsanı öldüren aşk mıydı? Yoksa aşık olduğu kişi miydi? Neydi insanı öldüren? Silah, bıçak, hançer miydi? Yoksa gözler, saçlar, gülüşler miydi? Neydi insanı öldüren?

İnsan sevmeye başlayınca yaşamaya da başlar.