Kim sever ki, müzik dinleyen, kitap okuyan, şarkı söylemeyi seven, resim yapan, yağmuru ve geceyi seven, kendi halinde birini? Kim, böyle birini mutlu etmek ister ki?
Sefiller'den çok sevdiğim bir söz vardır; " En çok yağmur yağdığında seviyorum bu şehri. Herkesin yüzü ıslak, başı öne eğik, sanki herkes suçunu kabullenmiş gibi..."
Yağmur damlalarının arasında birkaç gözyaşı toprağa düştü. Baş eğik , gözler bulut , gözyaşı yağmur olmuş . Kalpteki kırıkların sesi şimşek , kanlar yıldırım olmuş . Toprak yaren olmuş. Yağmuru gören, şimşeğin sesini duyan , yıldırımın göz kamaştırıcı ışığını görenler var. Elleri bulutlara erişmeyecek insanlar var. Toprağı ezip geçecek vicdansızlar var . Ve hep bir şeylere mahkum olan , yağmura sığınan kimsesizler var .