Kafamda senaryolar kurarak kendimi incitiyorum

Tanımlayamıyorum kendimi , iyice kaybettim benliğimi. Kimim , neyim , amacım ne , neden yaşıyorum? Hiç bilmiyorum. Gözlerimi her açtığımda kendimle değilim , başka bir ruhu taşıyor , başka bir düşüncenin esiri olarak güne başlıyorum. Ne yaptığımı bilmiyorum , bilmek gibi bir amacım da yok sanki. Öyle habersizim ki kendimden , öyle unutmuşum ki kendimi ya başkaları için koşuyorum ya da başkalarının arkasında kalıyorum. Öyle uzağım ki kendimden adım bile kalmamış bende. Haberim yok kendimden , şimdi ölecek gibi olsam da hissetmem , bilmem. Ben kendime yabancı bir tanıdığım . Kendime uzağım , kendimden çok uzaktayım.

"Görür mü, dersin , aynı gece aynı düşü

Birbirlerini hiç görmeyenler ?

Yaş ilerleyince, belirsizliğin sisi yorar; ruh, ya tamam ya devam der bir noktada.

"İyiyim desem inanacak, o kadar habersiz benden."

3.04’

sarki onerisi: 3 Hürel-Bir sevmek bin defa ölmek demekmiş

Şöyle bir soruyorum kendime bazen "En son ne zaman sevildin?" diye. Cevap bulamıyorum. Bulduğum cevaplar ya çıkmaz yola gidiyor yada bataklığa. Neden diye sordum mesela kendime önce. Neden bu kadar herkes sevilirken neden ben sevilmiyorum diye. Her sorunun cevabı olacak diye birşey olmasa da suçu kendime neden yıktığımı kendime sorarak , kendimi neden yoruyorum ki... Başkalarının beni sevmesine ihtiyacım var mı mesela? Niye başkalarınından onay bekliyorum ve neden kendim için birşey yapmıyorum diye. Sahi o kadar yorulmuşum ki dünyadan başkalarına odaklanmaktan kendimi sevmeyi unutmuşum. Aşk diye birşeyin varlığından bile şüphe duyduğum bu dünyada hislerimde kaybolmuşum. Kötü insanların bile mutlu olduğu bu dünyada ben neden sevilemiyorum?

insan en çok neyden kaçar? içinde özlemin olduğu , tüm anıların kalbe yük olduğu , umutların boğaza düğüm olduğu , sevgilerin mühürlendiği , yılların eskittiği vedalardan kaçar. insan en çok neye yakalanır? bir son olduğunu düşündüğü , kalbine hançerin saplandığı , şiirlerde bulupta kaçtığı , her sözü kifayetsiz kılan vedalara yakalanır. insan en çok neyden kaçarsa en çok ona yakalanır...

Herkes hakediyor aslında mutlu sonla biten bir kitap gibi yaşamak.

Ama en acı olan ne biliyor musun?

Hayat kitaplardakine hiç benzemiyor :)

-umutlu bir hanfendi💫

💚

budur

Çevremdeki herkese Acun Ilıcalı gibi sormak istiyorum :

Abi siz ne istiyorsunuz ?

Kolay görünse de insanın en zor sorularındandır: "Ben ne yapacağım benimle ?"

Kendimi kandırma tenezzülüne bile girmiyorum artık; gerçeğin acıları, yanılsamanın tesellisinden daha onurlu.

Çoğunlukla müzikler,kitaplardan bir söz,bir kedi yavrusu ya da yağan kara camdan bakmak hayatımdaki tüm insanlardan daha mutlu etti beni.

Hayatımdaki insanların kıtlığındandır bu belki de.

Attığı her adım , odada ki gerginliği arttırıyordu.

Attığı her adım , bedenimde ki gerginliği arttırıyordu.

Attığı her adım , geçmişimi yüzüme vuruyordu.

Ve attığı her adım , beni girdiğim çukura daha da batırıyordu.

Eskisinden daha da yorgunum artık.

ruhum daralıyor. korkuyorum yalnızlıktan ama yalnız kalmak istiyorum. yanımdakileri de sürüklüyorum. kafamda dönenler midemi bulandırıyor kusmaktan vücudum yorgun ve bitkin. nefes almak bile batıyor. istediğim kimse yanımda değil. istemediklerim hala gitmedi . gururum ve kafamın dikiyle oturduk yine duvarları izliyoruz. şımardım. sürekli elimden tutup kaldıran insanlara çok alıştım. tek başıma olurum sandım battım. başarırım sandım kaybettim hem de sonunculukla. inanırım sandım iyice kırıldı güvenim. gülerim sandım daha çok ağladım. bu saatten sonra ağlayamam artık dedim ağlamaktan sesim kısıldı. dokunsan ağlayacak gibiyim ağlar rahatlarım dedim boğazım düğümlendi ağlayamadım. benim en dibi gördüğümü sandığım anlarım iyi zamanlarımmış.